کشت هیدروپونیک تاریخچه
با آنکه هیدروپونیک یک واژه نسبتاً جدید و مناسب برای پرورش گیاهان در محیطی غیر از خاک است، روشهای انجام این نوع کشت به زمانهای خیلی قبل برمیگردد. باغهای معلق بابل، باغهای معلق آزتک در مکزیک و نیز باغهایی از این مدل در چین نیز از انواع کشت هیدروپونیک بودند، اگرچه اشاره به آنها نشده است. حتی در دست نوشته‌های مصری بجا مانده از چند صد سال قبل از میلاد نیز پرورش گیاهان در آب توصیف شده است. تئوفراست (۳۷۲- ۲۸۷ قبل از میلاد) آزمایشاتی در مورد تغذیه محصولات انجام داد.
بررسیهای جدیدتر در قرن ۱۶ میلادی توسط ژان ون هلمونت دانشمند بلژیکی است که به بررسی میزان جذب مواد مورد نیاز گیاهان از آب میپردازد. او یک نهال بید (۲۶/۲ کیلوگرم) را در ظرفی شامل ۹۰ کیلوگرم خاک خشک با روکشی پوشانده شده جهت جلوگیری از ورود ذرات پرورش داد. وی بعد از ۵ سال با آبیاری نهال توسط آب باران کشف کرد که وزن درخت بید تا ۵/۷۲ کیلوگرم افزایش یافته در حالی که وزن خاک تنها کمتر از ۵۷ گرم کم شده است. او نتیجه گرفت که گیاهان برای رشد موادی را از آب میگیرند. هر چند، متوجه این مطلب نشد که گیاهان به دیاکسیدکربن و اکسیژن موجود در هوا نیز نیاز دارند. در سال ۱۶۹۹ میلادی، جان وود وارد انگلیسی گیاهانی را در آبهایی که در آنها، انواع مختلفی از خاک بود پرورش داد و فهمید بیشترین میزان رشد به آبی باز میگردد که خاک بیشتری دارد. وی نتیجه گرفت که رشد گیاهان نیازمند مواد مشخصی در آب است که توسط خاک تامین می‌شوند و نه موادی که مستقیماً توسط آب تامین می‌شوند.
برنامههای بعدی برای شناسایی این گونه مواد به کندی صورت گرفت تا روشهای تحقیق پیشرفتهتری ابداع شدند و علم شیمی نیز تکامل قابل توجهی کرد. در سال ۱۸۰۴، دساشور به این مطلب دست یافت که گیاهان از مواد شیمیایی ساخته شده‌اند که از آب، خاک و هوا دریافت میکنند.
[restrict paid="true"]
این مطلب بعداً توسط بوسینگالت شیمیدان فرانسوی تبار در سال ۱۸۵۱ میلادی در آزمایشهایی که وی در آن به پرورش گیاهان در ماسه، کوارتز و زغال چوب پرداخته بود، کشف شد. او به این مطلب پیبرده بود که آب بخاطر تامین هیدروژن برای رشد گیاهان لازم است. همچنین گیاهان به موادی چون هیدروژن، کربن و اکسیژن (که از هوا بدست میآیند) نیاز دارند و وی ادعا کرد که گیاهان حاوی نیتروژن و سایر مواد معدنی هستند.
محققین با انجام آزمایشهای مختلف در آن دوره توانستند اثبات کنند که گیاهان میتوانند در محیطهایی با رطوبت متوسط که حاوی مواد معدنی لازم برای گیاه باشد رشد کنند. قدم بعدی این بود که مواد معدنی لازم شناسایی شوند و گیاهان در محیطهایی آبی شامل این مواد پرورش داده شوند. این مسئله در سالهای ۱۸۶۰-۱۸۶۱ توسط دو دانشمند آلمانی با نامهای Sachs و Knop پایهریزی شد.
این امر پایه و اساس علم تغذیه با مواد غذایی (Nutriculture) و تکنیکهایی مشابه آن شد که امروزه نیز در آزمایشگاههای فیزیولوژی گیاهی و پرورش گیاهان خوراکی مورد استفاده قرار میگیرند. این کشف اخیر در زمینه گیاهان خوراکی بیانگر این مطلب بود که گیاهان معمولی با قرار گرفتن ریشه آنها در آبی که شامل مواد خاصی باشند میتوانند رشد کنند. این مواد عبارتند از: نیتروژن (N)، فسفر (F) گوگرد (S)، پتاسیم (K)، کلسیم (Ca)، و منیزیم (Mg) که امروزه به عنوان اجزای اصلی و یا بزرگ (ماکرو) مغذیها شناخته شده‌اند.
دانشمندان با تحقیقات بیشتر در آزمایشگاهها کشف کردند که ۷ عامل دیگر مورد نیاز گیاهان هستند (البته با میزان بسیار کمتر)، که از آنها به عنوان اجزا مقدار کم یا میکرو (ریزمغذی) یاد میشود. این گروه شامل آهن (Fe)، کلر (Cl)، منگنز (Mn)، بور (B)، روی (Zn)، مس (Cu) و مولیبدن (Mo) میباشد.
محققین بسیاری در سالهای اخیر فرمولهای ساده گوناگون را برای کشت گیاهان در محلول غذایی کشف کردند. تعدادی از این افراد عبارتند از آرنون، هوگلند، رابینز، شیو، تالنس، توتینگنام و تریلیز. تعداد زیادی از فرمولهای کشف شده توسط این افراد هنوز هم در بسیاری از تحقیقات آزمایشگاهی گیاهان مورد استفاده قرار میگیرند.
کاربردهای عملی Nutriculture تا حدود سال ۱۹۲۵ میلادی یعنی زمانی که صنعت گلخانه به سرعت گسترش یافت ناشناخته ماند. خاکهای گلخانه باید به علت مشکلات ناشی از ساختار خاک، حاصلخیزی و آفات مرتب تعویض میشدند. در نتیجه، محققان به پتانسیلهای استفاده از محلول غذایی به جای روشهای تعویض خاک پی‌بردند، بین سالهای ۱۹۲۵ تا ۱۹۳۵ میلادی، گسترش وسیع این نوع کشت باعث شد که یک سری کار تحقیقاتی به پرورش گیاهان در مقیاس وسیع منجر شود.
در اوایل دهه ۱۹۳۰ میلادی، گریک (W.F.Gericke) از دانشگاه کالیفرنیا، تجربههای آزمایشگاهی در زمینه تغذیه گیاهان را از جنبه تجاری مورد بررسی قرار داد. او این روش کشت را هیدروپونیک نامگذاری کرد. این کلمه متشکل از دو واژه یونانی است: هیدرو (آب) و پونز (کار)، که در مجموع به معنی کشت در آب است.
هیدروپونیک میتواند به عنوان علم پرورش گیاهان بدون استفاده از خاک، و با استفاده از بستر کشت مانند شن، ماسه، پیت، ورمی‌کولیت، پومیس یا خاک اره همراه با محلول غذایی شامل همه مواد لازم گیاه برای رشد طبیعی، در شرایط عادی تعریف شود. تا زمانی که بسیاری از روشهای کشت هیدروپونیک کشف شد به برخی از آن کشت بدون خاک گفته میشد هر چند که رشد فقط با آب کشت به معنی هیدروپونیک صحیح است.
گریک با کمک هیدروپونیک سبزیجات را پرورش داد که شامل گیاهان ریشهای مانند چغندر، تربچه، هویج و سیب زمینی و نیز غلات، میوهها، گیاهان زینتی و گلها بود. او با استفاده از کشت آبی در تانکهای بزرگ، گوجه فرنگیها را آنقدر به سمت بالا تربیت کرد و پرورش داد که برای برداشت نیازمند نردبان میشد.
مطبوعات در آمریکا ادعاهای غیرعقلانی بسیاری چاپ کردند و هیدروپونیک را اکتشاف قرن نامیدند. بعد از دورهای که در آن افراد سودجو سعی میکردند که وسایل غیرضروری را به فروش برسانند، تحقیقات بیشتری انجام گرفت و هیدروپونیک در مجامع علمی با وجود دو منفعت آن یعنی عملکرد بالا و امکان پرورش در مناطق نامناسب جهان گسترش یافت.
تکنیک هیدروپونیک گریک به سرعت برای تولید غذا برای گروههای مستقر در جزایر واقع در اقیانوسها در اوایل دهه ۱۹۴۰ میلادی به کار گرفته شد. نیروی هوایی آمریکا در سال ۱۹۴۵ میلادی مشکل سبزیجات تازه مصرفی پرسنل خود را با انجام کشت هیدروپونیک در مناطق وسیعی از جزایر صخرهای نامناسب برای به پرورش غذا حل کرد.
فرماندهی ارتش کشت هیدروپونیک را برای ارتش امریکا بعد از جنگ جهانی دوم ادامه داد. برای مثال پروژهی ۲۲ هکتاری در Chofu ژاپن انجام گرفت. استفاده تجاری از تکنیک کشت هیدروپونیک در دهه ۱۹۵۰ میلادی در کل جهان گسترش یافت و در آن سالها به کشورهایی چون ایتالیا، اسپانیا، فرانسه، انگلیس، آلمان، سوئد، روسیه و فلسطین اشغالی رسید.
منبع : کتاب کشت هیدروپونیک نوشته هوارد ام رش ترجمه ساسان جعفرنیا
[/restrict]
کتاب شما را خواندم بسیار کاربردی ساده روان و حاوی تمام مطلب مورد نیاز بود لذت بردم متشکرم
از این که از کتاب کشت هیدروپونیک استفاده کردید و برای شما مفید بود خوشحالیم.
منتظر نظرات شما درباره سایر کتابهای سایت فروش کتابهای گیاهان دارویی کشت گلخانه هیدروپونیک هستیم.
برقرار باشید.